ill do the fashion yoga og leser Øglænds dikt samtidig.

Eg skal aldri skrive dikt meir.

Eg skal aldri skrive dikt meir, fordi dikt i sjølve sin natur

er forskjønning og forsimpling, fordi diktet ikkje kan halde fast

noko verkeleg utan å forskjønne eller forsimple det, utan å lengte

etter noko anna (som det heller ikke trur på).

Eg skal aldri skrive dikt meir, fordi dikt i sjølve sin natur unndrar

seg røyndommen, nektar å forhalde seg til det verkelege.

Av alt som er uverkeleg og løgnaktig, er diktet det verste.

Fordi diktet ber seg i ein draum om noko sant og ekte

som det ikkje kan oppfylle: dermed blir det dobbelt usant og

uekte

Eg skal aldri skrive dikt meir, fordi diktet lovar meir enn det held.

Iallefall skal mine dikt ikkje love noko, ikkje

skjønnmale noko, ikkje synge vent og løgnaktig om noko.

Mine dikt skal vere sørgjeleg prosaiske.